تو ستم گار ہے میں ستم آشنا رنج میں مسکرانا میرا کام ہے

زخم پر زخم دینا تیرا مشغلہ زخم ہس ہس کے کھانا میرا کام ہے

آ ادھر تجھ پہ قربان میرا جنوں اپنے حصے کی خوشیاں تجھے بخش دوں

تو ستم گر ہے پھر بھی میرا دوست ہے دوست کے کام آنا میرا کام ہے

دل پہ گن گن کے ڈھانا ستم پر ستم اور پھر یاد رکھنا تیرا کام ہے

دل پہ گن گن کے تیرے ستم جھیلنا اور پھر بھول جانا میرا کام ہے

حسن والے وفا نہیں کرتے  عشق والے دغا نہیں کرتے

ظلم کرنا تو ان کی عادت ہے     یہ کسی کا بھلا نہیں کرتے

لکھ دیا اپنے در پر کسی نے اس جگہ پیار کرنا منع ہے

 پیار اگر ہو بھی جائے کسی کو اس کا اظہار کرنا منع ہے

ان کی محفل میں جب کوئی جائے پہلے نظریں وہ اپنی جھکائے

 وہ صنم جو خدا بن گئے ہیں ان کا دیدار کرنا منع ہے

جاگ اٹھے تو آہیں بھریں گے حسن والوں کو رسوا کریں گے

سو گئے  ہیں جو فرقت کے مارے ان کو بیدار کرنا منع ہے

ہم نے کی عرض اے بندہ پرور کیوں ستم ڈھا رہے ہو یہ مجھ پر

بات سن کر ہماری وہ بولے ہم سے تکرار کرنا منع ہے

سامنے جو کھلا ہے جھروکہ کھا نہ جانا کبھی اس  کا دھوکا

اب بھی اپنے لیے اس گلی میں شوق دیدار کرنا منع ہے

جاواں صدقے مدینے دے سلطان توں دو جہاں جس دی خاطر بنائے گئے

کملی والے دے آون توں قربان  میں بے کساں دے نصیبے جگائے گئے

 دَر دے دربان جبریل ورگے کھڑے گونگے پتھراں نے وی اوہدے کلمے پڑھے

اُوہدی مرضی جے ہووے تے دِن نہ چڑھے شہنشاہ اوہدے دَر تے جھکائے گئے

گلاں دساں کی حج دے مہینے دیا ں منگاں خیرا ں نبیﷺ دے سفینے دیاں

وسدیاں رہن گلیاں مدینے دیاں جتھے مینہ رحمتاں دے وسائے گئے

انبیاء ایس دُنیا تے آئے کئی نہ کسے نوں ملی شاہی اُوہدے جہی

 رات معراج دی ویکھو جس دے لئی عرش دے سارے رستے سجائے گئے

سیر سارے زمانے دی کردے رہے  سارے جلوے ایہ رحمتاں دے کدھرے نہ ملے

ریس اوہنا دی کہڑا ظہوری کرے بختاں والے مدینے بلائے گئے

میرے رسول میرے پیمبر حضور ﷺ ہیں

شمس الضحیٰ حضورﷺ ہیں بدر الدجیٰ حضورﷺ

میری نظر میں نور کا پیکر حضورﷺ ہیں

لب نور جبیں  نوردہن نور  نظر  نور

گیسو کی چمن نور عمامے کی دمک نور

ہے خاک کا گھر  خاک مگر نور کا گھر نور

سر سے لے کر پاوں تک تنویر ہی تنویر

جیسے  منہ سے بولتا قرآن وہ تفسیر ہے

سوچتی ہے دنیا مصطفے کو دیکھ کر

وہ مصور کیسا ہو گا جس کی یہ تصویر ہے

سر سے پاوں تک نور ہر سمت چھایا نور ہے

نور کی سرکا رکا تو سب سے پہلا نور ہے

ہر ہر کنڈل کنڈل اتے عاشق دا دل ڈولے

حسن تیرے دی صفت کی آکھاں کافر کلمہ بولے

میری نجات انکے  کرم پر ہے منحصر

 محشر میں مجھ غریب کے یاور حضورﷺ ہیں

مخدومِ کائنات ہیں مولائے  کائنات

 سچ تو یہ ہے کہ اس سے بھی بڑھ کر حضورﷺ ہیں

مظہر ہجوم غم میں نہ اتنا ملول ہو

سانوں اک پل چین نہآوے سجناں تیرے بنا

ساڈا کلایاں جی نئیوں لگڑاں، سجڑاں تیرے بنا

کسےد ا یار نہ پردیس جاوے

وچھوڑا نہ کسے دے پیش آوے

راتیں میں جلاواں دیوا، ہنجواں دے تیل دا

ہائے او ربا سجناں نوں، چھیتی کیوں نئیں میل دا

روگ، وجوگ تے سوگ ہزاراں، سجڑاں تیرے ناں دے

اوہناں بھانڑیں روز قیامت، وِچھڑے یار جِنہاں دے

او کاگا تینوں چوریاںپاواں، کدی ساڈے وی بیٹھ بنیرے

دے پیغام کوئی سجڑاں والا، وے میں شگن مناواں تیرے

آ کے بیٹھ بنیرے ساڈے، شید آ جن ساجن میرے

اڈیاں چک چک یار فریداؔ راہ تکاں میں شام سویرے

دل ویچ کے سوہنے دلبر نوں دلدار دی پوجا کرنی اے

توں سانبھ مسیتاں اے ملاں اساں یار دی پوجا کرنی اے

اساں نیتی عشق دی نیتی اے کی کرناں صوم صلاتاں نوں

دلدار ہی ساڈا مذہب ہے دلدار دی پوجا کرنی اے

توں صوفی ایں  میں عاشق ہاں تیرے نال محبت نہیں نبھنی

توں سجدا کردا کعبے نوں اسیں یار دی پوجا کرنی اے

یا شکل ہوئے بت خانے دی یا بھیس وٹاون کعبے دا

سرکار ملن جس صورت وچ سرکار دی پوجا کرنی اے

جد کافر عشق اچ ہو بیٹھے تسبیح تے مصلہ کی کرنا

اساں پیار بتاں نل پایا اے اساں پیار دی پوجا کرنی اے

جاواں صدقے مدینے دے سلطان توں دو جہاں جس دی خاطر بنائے گئے

کملی والے دے آون توں قربان  میں بے کساں دے نصیبے جگائے گئے

 دَر دے دربان جبریل ورگے کھڑے گونھے پتھراں نے وی اوہدے کلمے پڑھے

اُوہدی مرضی جے ہووے تے دِن نہ چڑھے شہنشاہ اوہدے دَر تے جھکائے گئے

گلاں دساں کی حج دے مہینے دیا ں منگاں خیرا ں نبیﷺ دے سفینے دیاں

وسدیاں رہن گلیاں مدینے دیاں جتھے مینہ رحمتاں دے وسائے گئے

انبیاء ایس دُنیا تے آئے کئی نہ کسے نوں ملی شاہی اُوہدے جہی

 رات معراج دی ویکھو جس دے لئی عرش دے سارے رستے سجائے گئے

سیر سارے زمانے دی کردے رہے  سارے جلوے ایہ رحمتاں دے کدھرے نہ ملے

ریس اوہنا دی کہڑا ظہوری کرے بختاں والے مدینے بلائے گئے